Revista
Haemus: I dashur
Jeton Neziraj. Prania në faqet e Revistës Haemus, me shkrime në shqip e
rumanisht, ka qënë një pjesë shumë e vogël e asaj që po ndodh me dramat e tua
në disa gjuhë dhe në mjaft skena evropiane e më gjerë. Si nisi kjo rrugë dhe
çfarë pengesash vazhdon të hasësh?
Jeton
Neziraj: Gjithçka ka nisur me fillimin e studimeve të dramaturgjisë në Universitetin
e Prishtinës në vitin 1997. Në të vërtetë, ka nisur pak më herët, në kohën sa
isha në Gjermani, ku po qëndroja përkohësisht. Si aksidentalisht, dikush më
ftoi t’i bashkohesha një ekipi teatror shqiptar, amatorë entuziastë, që po
punonin në një dramatizim të „Kronikë në
gur” të Ismail Kadaresë. Kjo ishte edhe hera e parë që po hyja në një
teatër, që ndodhej diku në rrethina të Këlnit. Luaja me violinë në një skenë të
shkurtër. Pak mbaj mend nga ai proces, por më kujtohen thirrjet patetike „Shqipëria është...” (diçka e tillë) të
aktorit kryesor dhe pastaj, në një moment, shpërthimin e regjisorit që i
kërkonte aktorit të mos ishte patetik. Pra, kaq ishte fillimi – e pastaj, kur u
ktheva nga Gjermania, nisa studimet e dramaturgjisë. Isha tërësisht i
papregatitur dhe ajo çka dija për teatrin dhe dramën ishte e barabartë me zero.
Prandaj më është dashur të punoj shumë dhe kam punuar vërtet pa hile, si
thuhet. Ka qenë rruge e gjatë, por jo kush e di sa e mundimshme.