Iulia Enkelana: Love letter to Memory and Presence

I cannot – and could never – fall asleep quickly. As a child, I would often lie in bed, in the dark, sometimes for hours, and stare at the imperfect rectangle of light drawn by my half-open door on the ceiling. I would hear the television sounds and sometimes even my parents go to bed. I don’t remember what I was thinking about, but I suppose both insomnia and daydreaming – memory strongly joining in a little later – were always part of my life.

But my mother or father would often tell me bedtime stories, to help me overcome my insomnias – famous ones such as Cinderella or Snow White, traditional Romanian ones (such as the very frightening for a child Youth Without Aging and Life Without Death or the sad Master Builder Manole) and even stories invented by them. My mother would tell me a tender story about a little girl called Maria who would rescue a canary, in her attempt of making me fall asleep in the afternoon (but naps seemed to me the dullest and most useless activity and I would just ask for more tales), while my father would start telling me stories from his childhood, at night. When we started this ritual, he would lie in bed next to me and begin: ‘In a little town surrounded by snow-peaked mountains…’ and I would immediately interrupt him with great firmness: ‘This is not how you start a story.’ ‘How do you start a story, then?’ my father would ask curiously.

‘Once upon a time when daddy was a little boy.’

And so he began his stories from then on.

More

Marian Popa: Gjithë ç’u zbulua, u dogj

Duke shkruar për epokën në të cilën kanë jetuar, ata i përjetuan të këqijat, bënë krahasime, treguan çfarë po ndodh, apo pat ndodhur, përtej kohës dhe hapësirës së tyre të kufizuar. Por kjo nuk është gjithmonë fatsjellëse. Feudali ka kërkuar gjithmonë disa shkrimtarë që t’ia lëvdojnë bëmat dhe idetë, dhe u gjetën mjaft syresh që ta bëjnë mirë këtë punë: kjo letërsi zyrtare është ruajtur, në mënyrë të natyrshme, e dokumentuar. Kronika, shënime, tekste. Po ashtu janë ruajtur edhe tekstet e ideologjisë në fuqi, pra tekstet fetare zyrtare: ungjij, katekizma, etj. Por disa autorë të tjerë nuk arritën ta shihnin dritën e ditës, nuk mundën t’i shihnin dorëshkrimet e tyre të botuar. Ata dhe veprat e tyre u shfarosën. Disa vjet para botimit të “Gargantua”-së, në Tërgovishte^[1] ishin përfunduar së shkruari dy libra te ngjashëm, por shumë më interesantë sesa libri i Rabëlesë. Pranë qytetit Vaslui^[2] jetonte një prozator që hartoi një Don Kishot të jashtëzakonshëm. Duke gjykuar nga disa shkrime dhe nga gjithfarë burimesh e dëshmish, një autor autodidakt nga Densushi^[3] pat përfunduar në vitin 1532 tridhjetë e dy dramat historike dhe komeditë e tij, të cilat mund të krahasoheshin me krijimtarinë shekspiriane, por të cilën e shmangte përmes thelbit estetik krejt të ndryshëm. Por këta autorë u vranë, veprat e tyre u zhdukën në fshehtësi. Disa vepra humbën njëheresh me mërgimin e autorëve. Disa shtypshkronja të fshehta e madje edhe ajo e Coresi-t^[4], botuan ngutshëm një sërë librash që nuk kishin asnjë lidhje me ideologjinë dhe praktikën fetare: gjithë ç’u zbulua, o dogj. Disa nga vendasit që s’mund të qëndronin, ikën ku mundën: një pjesë vazhduan të shkruanin në gjuhën amtare, si Budai-Deleanu; të tjerët, si Dimitrie Cantemir-i, përdorën gjuhën e vendit ku mërguan, ndërsa disa të tjerë ndryshuan emrat, kështuqë askush s’e di më nga ikën e ku sosën. Ajo zbrazëti historike, ai shekull pa beletristikë, kanë qënë, në fakt, një plotni e fshehur. Në një epokë pasigurie, kur njeriu është nën kohëra e jo kohërat nën njeriun, siç thotë një autor i asaj periudhe, - që ndjente në lëkurën e vet se ç’thoshte, - manastiret dhe konakët rënkonin nga dorëshkrimet. Pjesa më e madhe u zhdukën. Mbase gjenden ende shumë, të fshehura, të harruara. Dikur do të zbulohen, dhe atëhere zbrazëtia historike do të mbushet”. 

Fragment nga “Avokati i të paudhit”^[5]

---

[1] Kryeqyteti i parë i Rumanisë.

[2] Qytet në krahinën Moldova / Moldavi të Rumanisë.

[3] Qytezë e hershme në rrethin Hunedoara të Rumanisë.

[4] I njohur edhe si Diacon Coresi / Dhjaku Coresi (vdekur në vitin 1583 në Brașov) dhjak ortodoks, përkthyes dhe mjeshtër tipograf rumun nga qyteti i Tërgovishtes. Është botuesi i librave të parë të rumanishtes, rreth 35 tituj, në disa qindra kopje.

[5] Fryma e këtij shkrimi ndjek parimet e protokronizmit, - lëvizje me peshë në kulturën rumune dhe i cili ngjason njëfarësoj me pellazgjizmin e disa studimeve në shqip, - por të dhënat që sjell janë të pakundërshtueshme. Detaje të protokronizmit gjenden me shumicë në veprën poetike dhe publicistike të Emineskut, i cili paditet disa herë në vit për ksenofobi, madje ksenomllef, dhe nacionalizëm të tepruar, por që, në fakt, ka reaguar ndaj rënies / prishjes së bashkatdhetarëve të kohës, ndaj mercenarizmit dhe shitjes së punës apo të shpirtit, si i vetëdijshëm se përfaqëson një mishërim të epërm të racës nga rrjedh (rumuni absolut, siç e quan mendimtari Petre Țuțea). Atdhetaria e Emineskut nuk është veçse shprehja e disa të vërtetave që shqetësonin politikën e epokës, kur zbrazëtia etnike që kërcënonte identitetin kombëtar rritej përmes mënjanimit / dëbimit të vlerave të mirëfillta, për t’ua ruajtur, ose shtuar vendet vlerave të mesme, por sidomos për t’ua liruar të huajve që rëndom mbeten pa emër, punë e pasuri në vendlindjet e tyre. Zëra të besueshëm të shkencës letrare shprehen se Eminesku ishte një nacionalist brenda kufijve të së vërtetës (Cilët jemi ne / Cilët janë të huajt?). Protokronizmi ndihet dhe në veprën e Vintilă Horia-s dhe të një sëre mërgimtarësh të shquar të kulturës rumune. – Prof.univ.dr. Ardian Kyçyku

Ardiana Salihu: Woertigo [DE]

[Shkruar drejtpërdrejt në gjermanisht nga autorja. 

Copyright Ardiana Salihu]

Nachdem das halbleere Geschirr vom müden Tisch und die letzten Töne der halbstummen Musik von müden Ohren weggeräumt waren, setzten sie sich, obwohl immer noch etwas böse, nebeneinander und fingen an unermüdet die Wand gegenüber anzustarren, als würden sie von dieser erwarten, das (un)heimlich über ihren Köpfen herabgesunkene Schweigen aufzusaugen. Obschon sich soweit keiner und nichts rührte, schien der Raum langsam in eine unsichtbare Unruhe überzugleiten, so dass auch die letzten bereits am Verblassen, immer noch draußen an der alten Stadtmauer hängenden Gedanken, unschlüssig hin und her zu geißeln schienen – zwischen einer aufgezwungenen Erinnerung die ein mögliches, nur allzu menschliches Schicksal- oder Launenverhalten, sprich einen Abschied, beschönigen versucht und dem genau Gegenteil dessen, sprich der Annahnme, ein Abschied bedarf womöglich keiner Erinnerung, weil sich dadurch diese auch verabschieden müsse, wenn nicht, diese zuallererst. Das schwebende Schweigen dieser Nacht hatte sich jedoch früher eingenistet, viel früher, irgendwann als sie die meisten, wenn nicht alle schönen Worte, die sie bis dahin kannten, untereinander fertig ausgetauscht hatten. Nachdem die schönen Worte aus waren und das Universum ihnen unbemerkt noch die letzten vom Vergessen bedrohte Urwörter der Liebe abnahm, blieben nur noch die weniger schöne Worte, und die, schmerzlich am bekanntesten – diejenigen die eins zu eins den alten schönen gleichen, aber nichts mehr besagen. 

Ardiana Salihu: Woertigo

Pasi larguan me shumë mund enët gjysmë të zbrazura nga tavolina e lodhur, dhe, nga veshët e lodhur edhe tingujt e fundit të muzikës gjysmë të shurdhër, ata, sado që ende të hidhur, u ulën pranë njëri-tjetrit dhe sikur ta kishin bërë me fjalë, filluan të shikonin palodhshëm drejt murit përballë, sikur prisnin nga ai që ta përthithte heshtjen e rënë plumb mbi kokat e tyre. Edhepse asgjë s’pipëtinte dhe asnjeri nuk lëvizte, dukej sikur e tërë hapësira po rrëshqiste drejt një shqetësimi të padukshëm duke bërë që edhe mendimet e mbrama, tashmë në zbehje e sipër, varur akoma në murin e vjetër të qytetit, të lëkunden mëdyshas në mes të një kujtimi me zor që mëton të hijeshojë një sjellje fati a hujitjeje (aq) njerëzore, të quajtur ndarje, dhe të së kundërtës së tij, pra, hamendjes se ndoshta ndarjes s’ka ç’i duhet as kujtimi, pasi që bashkë me të do të duhej larguar edhe ky, në mos, ky vetë që më parë. Megjithatë, heshtja pezulluese e kësaj nate ishte ngjizur më herët, shumë më herët, në një kohë kur ata kishin shkëmbyer mes vete shumicën, në mos, të gjitha fjalët e bukura që kishin ditur deri atëherë. Pasi u kishin mbaruar të gjitha fjalët e bukura dhe, pasi universi, një ditë prej netësh u kishte rrëmbyer edhe ato fjalë të fundit dashurie të cilave u kanosej harrimi, atyre u kishin ngelur vetëm fjalët më pak të bukura, si dhe ato që njihen gjithandej dhembshurisht – fjalë që ngjasojnë pikë për pikë me të bukurat e hershme, por që nuk thonë më asgjë.  

Iulia Enkelana: Viza (Cratima)

1. Ai që më është zhdukur nga kujtesa njëlloj siç fshihen copëza të kapura në një rrotull filmi fill pasi hap gabimisht aparatin fotografik, është çasti kur Mami më shpjegoi ç’është vdekja. Pa mundur ta shtynte më tepër atë bisedë, për shkak të këmbënguljeve të mia që të më thoshte se ku ndodhej prej ca kohesh Gjyshja, Mamit iu desh të më njihte me misterin më të madh që shijojnë njerëzit gjatë jetës. Mendja ime e lidh atë episod me një zonë pa kurrfarë veçantie të lagjes sonë dhe me aromën e pangatërrueshme të pranverës në Bukuresht; me erën e freskët, me ritmin disi më të ngadaltë të hapave të kalimtarëve, me hijet e vizatuara mbi asfalt nga drita e diellit që përshkohet mes degëve, dhe me shirat e shkurtër, të beftë e të furishëm. Mënyra se si Mami e përktheu vdekjen në një të folme të cilën unë mund ta kuptoja, tani më është bërë krejt e panjohur, por mbetet e qartë se, kur isha rreth katër vjeç, nisa të mësohesha me mendimin e Botës Tjetër dhe me jetën e atjeshme të njerëzve që ikin së këtejmi e nuk kthehen më. Më vonë e lidhja edhe me qetësinë e varrezës, ku shkonim çdo të diel, para dreke. Varre të ndryshëm, prej çimentoje a mermeri, lule të freskëta a të thara, kandilë të ndezur a të fikur nga era, aroma e temjanit, kurora plot fjongo që më ngjethnin, sepse atje ‘sapo ishte groposur dikush’. Pasi nisa të lexoja, e kisha kënaqësi të mësoja emrat dhe vitet sa kishin jetuar ata që preheshin atje, afër Gjyshes. Deri atëhere i pyesja prindërit se ‘çfarë shkruhet e sa kanë jetuar’, duke i detyruar të bëjnë mbledhje e zbritje. Se çfarë kam bërë në ata katër vitet kur nuk dija asgjë për vdekjen, më faniten në kujtesë në trajtën e ca copëzave tejet të shkurtra, si të prera nga një film, pa lidhje mesveti.

"Sprova kryesore vjen nga fakti se sot, pragmatizmi i shumicës së idealistëve dhe idealizmi i shumicës së pragmatikëve janë afruar tejmase dhe shpesh, me ndihmën e shtypit, qëllimisht, ose jo, ngatërrohen"

Në 20 vjetorin e themelimit të Revistës Europiane Haemus, bisedë me bashkëthemeluesin dhe bashkëdrejtuesin e saj Ardian Kyçyku:

Lidhjet e pashkëputura letrare shqiptaro-rumune

Në rast se hulumtojmë zhvillimin dhe promovimin e letërsisë shqipe në dekadën (dhjetëvjetshin) e fundit të shekullit XX., në qendrën e njohur kulturore europiane, Bukuresht, përveç zhvillimeve të tjera të dekadës së sapopërmendur, lidhemi me këtë vend edhe përmes vitit të fillimit të botimit të Revistës Europiane Haemus, që u themelua në vitin 1998 nga babë e bir, Kopi dhe Ardian Kyçyku, veprimtarë të çmuar të çështjes kombëtare.

Revista Haemus, qyshse u ngjiz dhe deri më sot pa shkëputje kontribuon në njohjen e letërsisë shqipe përtej kufijve administrativë të dy shteteve shqiptare, Shqipërisë dhe Kosovës dhe qendrave të tjera ku zhvillohet kultura dhe letërsia shqipe, sikur janë Maqedonia, Mali i Zi dhe diaspora shqiptare. Kontributi thelbësor i revistës lidhet me publikimin e veprave letrare dhe përkthimeve të shkrimtarëve të njohur shqiptarë në gjuhën rumune dhe shkrimtarëve rumunë në gjuhën shqipe. Ndihmesa të tjera të vlerësuara janë edhe organizimi i konferencave dhe ngjarjeve të përqendruara në promovimin dhe avancimin e vlerave kulturore, artistike, letrare kombëtare shqiptare sidhe veprimtari me synim thellimin e lidhjeve shqiptaro-rumune të konfirmuara qysh nga koha e krijimit të Kolonisë Shqiptare të Bukureshtit.

“Në thelb, teatri mund dhe duhet të jetë edhe argëtues, por duhet para së gjithash të jetë edhe një përvojë „e dhimbshme” për publikun”. - Bisedë me shkrimtarin Jeton Neziraj

Revista Haemus: I dashur Jeton Neziraj. Prania në faqet e Revistës Haemus, me shkrime në shqip e rumanisht, ka qënë një pjesë shumë e vogël e asaj që po ndodh me dramat e tua në disa gjuhë dhe në mjaft skena evropiane e më gjerë. Si nisi kjo rrugë dhe çfarë pengesash vazhdon të hasësh?

Jeton Neziraj: Gjithçka ka nisur me fillimin e studimeve të dramaturgjisë në Universitetin e Prishtinës në vitin 1997. Në të vërtetë, ka nisur pak më herët, në kohën sa isha në Gjermani, ku po qëndroja përkohësisht. Si aksidentalisht, dikush më ftoi t’i bashkohesha një ekipi teatror shqiptar, amatorë entuziastë, që po punonin në një dramatizim të „Kronikë në gur” të Ismail Kadaresë. Kjo ishte edhe hera e parë që po hyja në një teatër, që ndodhej diku në rrethina të Këlnit. Luaja me violinë në një skenë të shkurtër. Pak mbaj mend nga ai proces, por më kujtohen thirrjet patetike „Shqipëria është...” (diçka e tillë) të aktorit kryesor dhe pastaj, në një moment, shpërthimin e regjisorit që i kërkonte aktorit të mos ishte patetik. Pra, kaq ishte fillimi – e pastaj, kur u ktheva nga Gjermania, nisa studimet e dramaturgjisë. Isha tërësisht i papregatitur dhe ajo çka dija për teatrin dhe dramën ishte e barabartë me zero. Prandaj më është dashur të punoj shumë dhe kam punuar vërtet pa hile, si thuhet. Ka qenë rruge e gjatë, por jo kush e di sa e mundimshme.

“Lëkundemi, si lavjerrës, midis adhurimit jo-kritik dhe idolatrisë nga njëra anë dhe harresës së plotë, nga ana tjetër” - Bisedë me shkrimtarin Ardian Vehbiu

Revista Haemus: I dashur Ardian Vehbiu, çfarë marrëdhëniesh ka prozatori me vëzhguesin e mprehtë të fenomeneve të shtypit?

Shtypi sot është një gjë që flet, edhe kur ti kujton se nuk po e dëgjon. Një makinë që, si ata gjeneratorët e numrave random, kombinon fjalë dhe imazhe të rastësishme dhe kërkon t’u japë kuptim sipas kontekstit. Politikani kujton se po e përdor shtypin, sa herë që e sheh veten të pasqyruar atje, gjatë një fjalimi, ose për një batutë prej estrade a gjest krekosës musolinian a dalje fotografike të studiuar; por, në fakt, shtypi a mediat – për të përdorur një term më trendy – e kanë folur që në krye, kanë thënë çfarë kanë dashur me gojën e tij, ia kanë vënë klishetë në dispozicion, madje e kanë bindur se, përtej klisheve, nuk ka asgjë që t’ia vlejë të thuhet. Nga ky këndvështrim, shtypi nuk është pasqyrim, as manifestim i publikes, por më shumë rekrutim i publikes për synime të thjeshta riprodhuese. Kanë një autonomi, mediat, që të kujtojnë organizmat e thjeshtë, njëqelizorë, që arrijnë të mbijetojnë në kushte nga më të pamundurat – ato që i quajnë ekstremofilë, ose organizma që gjëllijnë në mjedise të skajshme. Të habit edhe përdorimi që ia bëjnë ligjërimit: e gëlltitin, e shkatërrojnë me lëngjet e tyre gastrike hiper-gërryese, e metabolizojnë në zorrët sulfurore dhe pastaj e jashtëqitin – në dukje ligjërimi ka mbetur po ai, por mediat ia kanë ndërruar natyrën; është si ta marrësh një portokall të pjekur dhe ta lyesh me bojë portokalli, për të krijuar një efekt zombie.

“Cipa e hollë e dritës që na bëhet lëkurë” - Bisedë me poeten Mariklena Niço

Revista Haemus: E dashur Mariklena Niço. Cilësia e poezisë që shkruan e nënkupton në njëfarë mënyre jetën e tërhequr që bën. Si e shikon tani, pas kaq shkrimesh, praninë në shtyp dhe në botime?

Mariklena Niço: Ftuesi fisnik t’i rrit vlerat në sytë e vetes. Unë ju falenderoj për mikpritjen në Haemus dhe ju uroj suksese në punën, përkushtimin tuaj, ndaj artit dhe kulturës shqiptare.

Poezia vjen dhe bëhet një mënyrë të jetuari; më pas – një lloj jete që nuk mundesh ta mbash vetëm për vete; vjen koha kur duhet të kuptosh se sa do të mundet ajo të jetojë pa ty, ose koha kur duhet ta harrosh, pra, botimi.

Je lindur e rritur në Korçë... Si do ta përshkruaje Korçën për një lexues që ka pak njohuri rreth traditës së atjeshme kulturore shumëvjeçare? Po për një lexues që i di gjërat vetëm nga historia dhe nga librat?

Qyteti i Korҫës është themeluar nga një njeri vizionar. Në shekullin XV, Iliaz Bej Mirahori, duke qëndruar buzë lumit të Mborjes, me vështrimin përpara, tha: ”Këtu do të ngrihet Korҫa.” Dhe ashtu u bë. Ky fat përsëritet në mënyra të ndryshme: qyteti, në kohë të vështira, gjithmonë i ka lindur shpëtimtarët e vet.

Një lexuesi me pak njohuri, si një udhëtari pa hartë, do t’i thosha të zgjidhte pa frikë atë udhë që të çon në qytet.

FREDERIK RESHPJA: Acum beau singur și spun: prietenii nu vin; atunci cine mă va trăda? (Tani pi vetëm dhe them: miqtë nuk po vijnë, atëherë kush do të më tradhtojë?)

Poet născut la Shkodra, Albania, în anul 1940 (unii spun 1941), a suferit peste un sfert de veac în închisorile comuniste, fiind aproape la fel de persecutat – din cauza invidiilor mărunte – și după schimbarea regimului totalitar din Albania. Talent excepțional, de talie europeană, autor al volumelor "Rapsodii albaneze", "În acest oraș", "Enisé, enisé", "Veni ceasul să mor din nou", ”În solitudine” etc., și a unor opere rămase în manuscris, Reshpja e murit în sărăcie și înaltă demnitate la Shkodra la 17 februarie 2006.

Fenicienii (Fenikasit)

Fenicienii au ajuns într-un port necunoscut

și-au aflat că zeii se schimbaseră.

Locul se numea Europa în cinstea surorii lui Kadmus

rege al Enkeleilor, ilirii cei divini

fiu al lui Agamemnon.

Apoi au plecat și devenit-au suflete-n ceruri

Doar corăbiile s-au prefăcut în miraj, ca-nainte,

zeii n-acceptau sufletele corăbiilor.

  

Metamorfoză (Metamorfozë)

Un pom la orizont ca un om părăsit

Plouă peste solitudinea sa.

Corzile ploii vuiesc

când vântul cântă la vioară

Acest pom poet a fost, sau însuși Pitagora?

LUCIAN BLAGA: Vuaja nga tepri shpirti

Unë nuk e prish buqetën e mrekullive të botës

Unë nuk e prish buqetën e mrekullive të botës

dhe nuk vras

me mendje të fshehtat që has

në udhën time

në lule, në sy, në buzë a varre.

Drita e të tjerëve

mbyt magjinë e së fshehtës së papërçueshme

në thellësi prej terri,

por unë,

unë me dritën time e rrit të fshehtën e botës -

dhe ashtu si hëna me rrezet e saj të bardha

nuk e zvogëlon, por me dridhje

e zmadhon edhe më të fshehtën e natës,

ashtu edhe unë e pasuroj agimin e errësuar

me drithma të gjera prej misteri të shenjtë,

dhe gjithçka e pakuptueshme

shndrrohet në moskuptime edhe më të mëdha

nën sytë e mi -

sepse unë dashuroj

dhe lule dhe sy dhe buzë dhe varre.

ANA BLANDIANA: Jemi të ëndërruar nga dikush...

Lodër

Qiell e dhé

Me fill mëndafshi,

Shiu, tek bje

I lidh si afshi.

Shih si thurr bari

Tokën me retë,

Mos jam i pari

Që shoh përpjetë?

Nga sipër duket

Bari si shi,

Tek rrjedh i gjelbër

Në gjithësi.

Të jetë ky shi,

Në udhë të reve,

Si bari gri,

Që rrjedh për neve?

Më jep një re,

Të jap një emër,

Tani, e sheh

si rreh kjo zemër?

MARIN SORESCU: Duhej të mbanin një emër

Shekspiri

Shekspiri e krijoi botën në shtatë ditë.

Ditën e parë bëri qiellin, malet dhe humnerat shpirtërore.

Ditën e dytë bëri lumenjtë, detet, oqeanet

Dhe ndjenjat e tjera -

E ia dha Hamletit, Julius Qezarit, Antonit, Kleopatrës dhe Ofelisë,

Otellos dhe të tjerëve

T'i zotërojnë, ata dhe pasardhësit e tyre,

Në jetë të jetëve.

Ditën e tretë i mblodhi të gjithë njerëzit

Dhe u mësoi shijet:

Shijen e lumturisë, të dashurisë, të dëshpërimit,

Shijen e xhelozisë, të lavdisë e kështu me radhë,

Gjersa u mbaruan të gjitha shijet.

Atëhere mbërritën ca njerëz që ishin vonuar.

Krijuesi u përkëdheli kokat me mëshirë,

Dhe u tha se nuk u mbetej veçse të bëheshin

Kritikë

Dhe t'ia hedhin veprën poshtë.

Ditën e katërt dhe të pestën ia la mënjanë së qeshurës.

Lëshoi klounët

Të bëjnë kollotumba,

Dhe i la mbretërit, perandorët

Dhe të palumtur të tjerë të zbaviten.

Ditën e gjashtë zgjidhi ca probleme administrative:

Vuri në vijë furtunën,

Dhe e mësoi mbretin Lir

Si duhet të mbajë një kurorë pendësh.

Patën mbetur ende ca copëra nga ngjizja e botës

Dhe krijoi Rikardin e III-të.

Ditën e shtatë pá nëse i pat ngelur ende ndonjë gjë për të bërë.

Drejtorët e teatrove patën mbushur tashmë tokën me afishe,

Dhe Shekspiri mendoi se pas aq mundimi

E kish bërë hak të shihte edhe ai një shfaqje.

Por, më parë, meqënëse ish tejmase i kapitur,

Shkoi të vdiste pak.